Bon bini na Bonaire!

Goedemorgen!

Zo’n  dag als gisteren verdient gewoon echt een persoonlijk reisverslag!

Maar eerst nog even kort over de andere vakantiedagen..
Het begon eigenlijk al op donderdagmiddag om 15.00 uur: Myrna en ik kregen vakantie!
Eerst even bij de administratie langs voor de geliefde cheque en daarna hebben we ons kerstpakket nog op mogen halen,  in totaal 4 flessen drank, dus we kunnen zeker spreken van een leuk pakket!

Op vrijdag gingen we eerst naar de bank om de cheque in te wisselen, wat was het daar leuk versierd, met heel veel verschillende kleuren hadden ze het een mooie kerstsfeer gegeven.
Daarna even wat boodschappen gehaald en ’s middags gingen we bij Mambo beach een kaartje halen voor oud & nieuw, een feestje met Jan Smit en Nick van Nick & Simon kan ik natuurlijk niet missen! Toen we hiervan terug reden draaide we voor de verandering eens ergens anders af dat hoe het hoort, ik wist dat daar ook ergens de gevangenis lag, dus hier zijn we naartoe gereden, een paar foto’s gemaakt van de buitenkant en toen weer snel terug. Om alweer naar huis te gaan zagen we niet zo zitten, dus hebben we gewoon rondgereden, kijken waar we uitkwamen, de ene keer links, dan weer rechts en zo hebben we toch weer vanalles gezien.  Verder ben ik op tijd gaan slapen want de dag erna was het zover!

Gisteren, de grote dag, Curaçao verlaten voor Bonaire.
’s morgens toen ik wakker werd regende het echt super hard! In de hoop dat het mooi zou worden hebben we de spullen gepakt en zijn we gegaan. Met een kussen boven het hoofd naar de auto gerend en gelukkig reed Myrna naar het vliegveld. Langzaam aan, want het is gewoon eigenlijk niet te doen om hier in het donker in de regen te rijden, de wegen staan meteen blank en doordat er weinig licht is zie je niet veel. Maar we hebben Hato levend gehaald en waren nog ruim op tijd om in te checken. Toen we eenmaal door de douane waren en bij de boarding gate stonden bleek dat het toch te hard regende om te kunnen vertrekken. Maar dit was helemaal niet erg, er was heel wat spektakel op het vliegveld! Rond dezelfde tijd als ons vliegtuig, zou ook een vliegtuig naar Aruba vliegen, met mensen die gisteren waren gestrand. Natuurlijk ook door de weerstoestand kon dit vliegtuig nog niet gaan. Iedereen snapte dat, behalve een man, zijn zoon wist me te vertellen dat ze hem ook wel ‘Bad Santa’  noemen, een perfecte naam voor deze man, boze ogen, een donkergrijze baard, en een geluid dat eruit kwam! Schreeuwen, schelden, de jongen achter de balie had het maar zwaar. (het beeld dat je nu van deze man in gedachten hebt is waarschijnlijk goed.)
Natuurlijk waren er verschillende mensen gevoelig voor zijn gedrag, dus die gingen meedoen en meeroepen, later stond er een hele groep rondom de balie en de man waartegen het gericht was trok er zich niet zo veel van aan. Een paar meter van de groep af stond een andere man alles te filmen en genieten dat ie deed, wat een held, ik heb dan ook gevraagd of hij het filmpje op Youtube wilde zetten. Ik kan wel spreken van een geslaagd begin van de dag!

Ongeveer drie kwartier later dan gepland konden we vertrekken. We vlogen met Dividivi air en ik had al gehoord dat de vlucht op zich al de moeite waard was, maar dat het zo leuk was had ik niet durven denken. Het was meer een straaljager waar acht personen, twee aan twee, in pasten, de voorste zat naast de piloot, die gewoon in een poloshirt en spijkerbroek het vliegtuigje bestuurde, er werd op wat knopjes gedrukt, we moesten de riem om en daar gingen we!

Door het slechte weer gingen we niet boven de wolken, waardoor je in zee allerlei boten zag varen. Ongeveer 25 minuten later waren we in Bonaire, het echte avontuur kon beginnen!

Vanuit het bedrijf waar we een auto hadden gehuurd werden we opgehaald en naar de verhuurplek gebracht, daar moesten wat formulieren worden ingevuld. Omdat je pas vanaf de 20 jaar een auto mocht huren, was ik de enige die mocht rijden. We konden kiezen uit een SUV of een Pick up truck, na even nagevraagd te hebben wat voor een klein meisje het makkelijkste reed, kozen we voor de Pick up truck! Een witte nog wel, die durven, mij met zo’n weer een witte auto geven, haha!

Na wat uitleg over de auto konden we gaan, wel even wennen om na vier maanden weer eens in een schakelauto te rijden, maar het ging goed, heb zelfs door de dag heen heel wat complimenten van Myrna gehad, dat ze het ongelofelijk vond dat ik toch wel zo netjes kan rijden! Altijd leuk!

Bij het verhuurbedrijf hadden we een kaart meegenomen en ik had ook een boekje waarin wat bezienswaardigheden stonden. We zijn op zoek gegaan naar een plek die we op een bord ook konden vinden en toen: rijden maar!

Eerst zijn we richting Rincon gereden, waar we al snel uitkwamen bij een weg die leidde naar de top van de berg, het was Seru Largu heette hij. Vanuit die berg kon je mooi over Bonaire heen kijken, tussendoor waren er ook verschillende plekken waar ik even ben gestopt. Nadat we voor de eerste keer onze ogen uit hadden gekeken gingen we weer verder rijden, geen idee welke kant op en voor we het wisten zaten we in Kralendijk, het centrum van Bonaire, hier even rondgereden en een groot schip gezien en daarna weer verder, terug richting Rincon, waar we langs verschillende bezichtigingsplekken zijn gereden, zo hebben we wigwams gezien in een soort van indianen dorpje, bij het bordje Fontein ben ik afgedraaid en daar waren plantages, we zijn langs een slavenhuisje gekomen. En hebben verder vooral veel dieren en natuur gezien. Het gaf me een beetje het gevoel alsof ik in een Westernfilm terecht was gekomen.

Om 12 uur hadden we toch wel honger dus gestopt bij een lokaal tentje, ons werd verteld dat we aan een menu samen wel genoeg hadden, dus we namen een bami speciaal menu. Een tijdje later kwam het! Zelf kregen we een klein bordje en een mandje bestek en daarbij kwam een groot bord vol met bami en een bord met een grote loempia, een satéstok en gefrituurde kippenvleugeltjes, heerlijk gegeten! Het was dan ook meer dan genoeg voor twee personen.

Toen ons buikje weer vol was zijn we verder gereden, op zoek naar het Gotomeer!
Voordat we bij het Gotomeer kwamen zijn we eerst nog richting Washington Slagbaai National park gereden, een zandweg, met veel verschillende bomen langs de kant en wat me opviel was dat er hier in Bonaire echt super veel cactussen staan,tussen de mooie groene struiken, voor iemand die veel van natuur houdt is dit echt een geweldig eiland!!
Door de regen, was de zandweg een soort van modderweg geworden, met veel grote plassen en dat vind ik natuurlijk wel leuk, met de grote auto door het water, aan beide kanten kwam soms echt enorm veel water omhoog, waardoor de witte auto al snel bruin was :)

Eenmaal aangekomen bij het nationaal park vertelde de man dat het op eigen risico was om verder te rijden, er waren al verschillende mensen geweest die zich halverwege hadden omgedraaid omdat het te glibberig was. Hier gingen we het niet op gokken dus we vervolgde onze weg naar het Gotomeer.

Ook dit was weer een soort van berg, waar ik op en af moest rijden, het is dus heel slim geweest om voor de grote auto te kiezen, want hellingtrekken was geen probleem! Ook gezien de weg overal zo modderig was vond ik het wel fijn. Op een gegeven moment liepen er zomaar wilde zwijnen op het pad! Geweldig!! Ik roep al jaren dat ik graag een hangbuikzwijntje in de tuin wil.. maar wilde zwijnen zijn ook leuk. Myrna vloog de auto uit om ze mooi op de foto te zetten. Terwijl haar doel eigenlijk was om zoveel mogelijk ezels te fotograferen, die lopen er ook super veel rond!
Even later was daar dan het Gotomeer, wauw! Aan beide kanten water, met ganzen erin, er horen ook flamingo’s te zijn maar die hebben we niet gezien, helaas! En dan tussendoor een smalle weg. Rondom het water waren bergen met mooie bomen en struiken. Ook hier heb ik mijn ogen uitgekeken en groot dat het was daar. Op een gegeven moment kwamen we uit bij de zee, deze was erg ruw maar ook heel mooi om te zien, langs de zee af ben ik weer richting bewoonde wereld gereden, waar ik tussendoor nog af ben gedraaid naar Gruta di Lourdes. Het heilig plekje van Bonaire, dit was een open plek, waar buiten banken stonden, gericht naar het beeld van Maria, wat omgeven was door een soort grot / steen. Heel apart om te zien, omdat een kapel of kerk meestal binnen is. Onderweg nog een familie wilde zwijnen tegen gekomen en toen was het zoeken naar Pink Beach!

Zoeken dat was het zeker, het ene straatje in, het andere uit… daar in Bonaire hadden ze goede borden, alleen een probleem er stond dan rechtdoor en vervolgens kwam ik bij een t-splitsing en ja dan is het wel handig als daar weer een bordje staat, maar nee helaas, ik moest rijden op het gevoel. Uiteindelijk kwamen we bij een strandje waar we even hebben gekeken, ik dacht dat Curaçao een mooie blauwe zee had, maar daar moet ik toch op terugkomen want ik vond die van Bonaire toch net iets mooier!

Het leek me slim om langs de kust verder te rijden en dat is ook een goed idee geweest.

De kustweg op Bonaire was ook echt een kustweg, aan de rechterkant konden we de hele tijd de zee zien, de ene keer met wat struikjes ervoor en de andere keer wat rotsen. Ook hier was de zee wild wat op sommige plekken voor mooie golven zorgde.
Verder kwamen we het ene na het andere plekje tegen waar we even stopte om te kijken en wat foto’s te maken, de white slaves (slavenhuisjes), de red slaves, de orange pan, de Willemstoren,  een aantal strandjes en aan de linkerkant van de weg was iets erg indrukwekkends te zien. Dat waren de zoutpiramides, een hele groep van witte piramides omringt door water (de zoutpannen), het water leek wel een soort van paarse spiegel, waarin die piramides dan weerspiegelde, heel erg mooi. De zoutpannen liepen helemaal door tot aan het laatste stukje Bonaire, waar het uitmondde in het Pekelmeer.

Op het moment dat we het eindpunt naderde en Pink Beach nog steeds niet hadden gezien keek Myrna nog eens goed op de kaart en wat bleek.. we waren er al voorbij! Dus weer omgedraaid en goed opgelet en toen zagen we de gele steen met daarop Pink Beach! Wederom mooie blauwe zee, alleen het strand is hier overal net wat te kort, dus om te zonnen is het denk ik niet zo geschikt.

Aan de andere kant was het grote meer nu in een keer knalroze geworden! Deze zoutpannen blijken allemaal voor de zoutwinning te zijn, het water kan de zoutpan wel in, maar het kan er niet meer uit, dus het verdwijnt dan langzaam door de verdamping, er blijft dan alleen nog maar zout over. Mooi dat we dat proces in de tijd dat we daar waren voor een belangrijk deel hebben kunnen zien! En de leuke kleurtjes komen door de weerspiegeling van de zon op de witte piramides.

Met deze ontdekking was er helaas alweer bijna een einde gekomen aan een drukke maar toch fantastische dag in Bonaire, om kwart voor 6 ging immers het vliegtuigje weer terug!

Maar eerst nog even naar een souvenirwinkel in Kralendijk, hier heb ik ook gelachen! De eigenaar van de winkel kwam naar me toe met een rode cape, hij vroeg of ik wist waar dat voor was. Dus ik de cape gepakt en die mooi bij hem omgehangen! Hij keek me erg verbaasd aan en het winkelpersoneel gierde het uit! De man zelf moest ook wel lachen en zei dat hij verwacht had dat ik hem bij mezelf zou omdoen, maar dat deed ik natuurlijk niet! Haha!

Hierna nog even getankt en toen de auto weer teruggebracht, stiekem was het wel genieten toen de man zijn controle rondje maakte en er geen schrammetje te zien was! Ik heb me goed gedragen met de grote auto! We hadden ook de kilometerstand bijgehouden en ik heb in totaal 159 km gereden, denk dat we in totaal overal wel een keertje voorbij zijn gekomen.

De man heeft ons daarna weer op Flamingo Airport afgezet en toen konden we weer inchecken en wachten tot we weer terug naar Curaçao vlogen.

Deze terugvlucht was de mooiste die ik tot nu toe heb gemaakt! Ik mocht voorin zitten naast de piloot! Heel interessant om te zien hoe je zo’n vliegtuigje bestuurd en hoe dat allemaal werkt in de lucht. Het ene knopje is daarvoor en het andere weer daarvoor. Dat ik vanuit de lucht de zonsondergang ook nog heb gezien maakte het af, wat is dat mooi! Normaal zie je de zonsondergang vanuit beneden en dan is het ver weg, maar nu vanuit recht voor me en het leek ook heel dichtbij!
Ik ben na zo’n dagje Bonaire weer een hele ervaring rijker!

Eenmaal terug op Hato kreeg ik de vierde stempel voor deze dag in mijn paspoort!

’s Avonds nog lekker uitgegeten, een film gekeken en daarna lekker slapen want het was toch wel echt een vermoeiende dag!

Ik moet eerlijk zeggen, Bonaire is echt een super eiland, en het heeft dingen die ik in Curaçao wel een beetje mis zo af en toe. Je merkt ook dat het al verder ontwikkeld is, het is een stuk rustiger en ook het verkeer is veel minder gehaast. Ik heb er heerlijk rustig kunnen rondrijden en heel veel gezien. De mensen zijn er ook heel vriendelijk! Ik zou er zo nog een keer terug heen willen gaan!!

En stiekem moet ik ook toegeven, dat ik nu ik de B en C heb gezien van de ABC-eilanden, ook wel heel benieuwd ben naar Aruba, en ik niet alleen, dus wie weet wat er de komende weken misschien nog gaat gebeuren!

Voor nu alvast fijne kerstdagen voor iedereen en een gelukkig 2013!

Xxx Jolijn