Inpakken en wegwezen! Verhuisd in het paradijs.

Uit huis gezet worden overkomt je niet elke dag, dus vandaar een extra update. Toch wel handig om het hele verhaal uit te leggen.

De precieze reden voor ons vertrek weten we zelf ook niet.. maar ik zal beginnen met een uitleg te geven over onze ex-huisbazin en daarna wordt er vast wel gesnapt waarom we hebben gekozen voor een nieuw plekje.

Het is een vrouw, (ook wel Krolse kat genoemd) van inmiddels 45 jaar oud. Ze houdt erg van mannen en er kwamen dus ook regelmatig mannen over de vloer die dan klusjes voor haar deden en in ruil daarvoor mochten ze netjes gezegd een nachtje blijven slapen. Verder had ze echt last van wisselende stemmingen, de ene dag was ze vrolijk en stond tot midden in de nacht haar muziek kei hard aan en de andere dag zei ze niks en zag je haar bijna niet. Of ze werd boos. En kwaad worden dat kon ze! (nu hebben wij haar nooit boos gekregen, maar we hebben het wel meegemaakt.) Buiten dat alles had ze nog een probleem en dat was een verslaving aan: black label, blue label, red label, white label en wat je nog meer kan bedenken. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat liep ze met een bekertje whisky aangelengd met red bull zodat het ‘niet opviel.’

Opzich hadden we geen last van haar, maar als er iets kapot is dan verwacht je wel dat het gemaakt wordt. Al helemaal met zoveel mannen in de contactlijst. Maar helaas hierop faalde ze! De ene dag deed het gas het niet en moesten we verplicht uiteten, de andere dag het water niet, dan weer de stroom en zo was er elke dag wel iets. Ook het internet was iets dat vaak uitviel. (misschien is alle rekeningen betalen voor haar ook een idee.)
Wanneer er dan iets kapot was gingen Myrna of ik dat dan wel doorgeven omdat naar ons idee de andere huisgenootjes geen zin hadden in problemen of het niet durfde door te geven, geen idee.
Altijd kregen we hetzelfde antwoord komt goed, ik regel dat, nu even niet maar morgen komt er iemand kijken. Toen we een keer met onze pannen (waarvan de stelen los zaten) bij haar naar binnen gingen werd er beloofd dat er nieuwe kwamen, zo snel mogelijk, als het kon de dag erna al. Maar nee hoor inmiddels twee of zelfs drie weken later nog steeds geen pannen. En dat geldt ook voor de douche. De douchekop zit vast aan een haakje, en dat haakje was toen wij (negen weken geleden) aankwamen al kapot, maar het ging steeds meer kapot, totdat ik uiteindelijk bijna die douchekop op mijn hoofd kreeg!! Hij viel er net een cm naast. Toen ik dit even ging melden kon ze dat niet waarderen op dat moment, ze gaf aan dat ik beter even niks kon zeggen omdat ze toch al erg nijdig was. Ik heb dus netjes geluisterd en later werd gezegd dat ze er achteraan ging om het te laten maken.

Toen was het dan vorige week woensdag. We zaten in het zwembad en Myrna’s slaapkamerlamp was kapot gesprongen. Zij wilde vragen of die gerepareerd kon worden, aangezien ze niks kon zien daar. Maar dat viel niet goed bij mevrouw. Ze begon eerst rustig te vertellen dat we wel mochten gaan als we wilden en dat ze de laatste was die ons tegen hield en zo nog even verder. Hierbij hadden we nog zoiets van hoezo zouden we? Als alles weer gewoon werkt kunnen we hier goed blijven nog. Maar daarna werd ze persoonlijker en ging ze ons een voor een beledigen en gewoon gemeen doen. Dit vonden we niet nodig, want naar ons gevoel hebben we nooit problemen gehad met haar. Ook huisgenootje Kaily moest er aan geloven, maar haar werd dan nog wel vermeld dat ze wel welkom was nog. Met andere woorden wij niet!

Even later kwam het er dan toch uit dat het haar ook nog eens dwars zat dat er nog veel contact is met een oud huisgenootje. Hier kon ze het absoluut niet mee vinden en Myrna en ik deden haar te veel daaraan terug denken, ze kon dat niet loslaten (terwijl we er met Mila nooit meer over praatten). Maar ze wilde graag rust in haar leven en hoofd en dat ging niet zo lang wij er nog waren. Nou bedankt, want als er iemand in huis gezellig was dan waren wij het wel! Maar daar zal ik verder niet op ingaan. Toen de preek, die uiteindelijk zo'n twee uur heeft geduurd was afgelopen ben ik met Myrna naar Cabana gegaan en hebben we even samen zitten klagen aan de bar! Het was wel even fijn om daar thuis weg te zijn. Ik mocht die huisbazin al niet, maar nu had ze het helemaal verpest.

Nadat we ook de donderdag niet echt vrolijk waren en ’s avonds een avondje Bermuda zelfs niet zo leuk was als anders heb ik besloten om vrijdagmorgen te gaan skypen. Samen met mam, Jos en later pap nog hebben Myrna en ik besloten dat het tijd werd om een nieuw plekje te zoeken, weg van kakkerlakken, en dingen die niet werken, zonder psychiatrisch gestoorde huisbazin en met gezellige mensen!

’s Middags zijn we even naar stage geweest om het verhaal uit te leggen en mijn begeleidster verhuurd blijkbaar appartementen. Daar zijn we ’s middags gaan kijken, en het zag er echt mooi uit. Maar dan zouden we maar met z’n tweeën wonen en dus op een gegeven moment weer naar een ander studentenhuis willen. Terwijl er ook mensen kwamen kijken die misschien wel een jaar konden blijven. Dus hebben we aangegeven dat we meteen naar een studentenhuis op zoek gingen. En dit ook gedaan. Heel snel kwamen we uit bij het huis waar we nu ook wonen. Ik had die jongen gebeld en we konden op maandagmiddag gaan kijken.

Zondags zijn we nog lekker naar het strand geweest bij Lagun, heel veel mooie vissen gezien en we zijn ook best ver de zee in gesnorkeld. Erg leuke dag gehad! ’s Avonds Mila het goede nieuws verteld en ze had er vrede mee dat we gingen zei ze. Daarna zijn Andre en Joyce nog op bezoek geweest, hebben we samen gegeten en Dear John gekeken met de beamer.

Op maandag, vlak voordat we naar het huis gingen kijken, zei ze ons dat we ons best moesten doen om daar die dag nog in te mogen want ze wilde dat we ’s avonds nog onze koffers hadden gepakt en dat de kamers leeg waren. Nu we dan toch gingen wilde ze ook dat het zo snel mogelijk afgehandeld was. (dit hadden we kunnen verwachten, aangezien ze de dag ervoor zo schappelijk reageerde.)

Het huisje beviel gelukkig, en we moesten een andere jongen mailen voor een contract. Maar aangezien het in Nederland al een stuk later was kregen we dat die middag niet meer voor elkaar. Dus we stonden gewoon op straat! (nu hadden we natuurlijk recht om te blijven, maar dit wilden we niet.) om kwart voor vier waren we thuis van het huis bekijken, daarna hebben we die jongen gemaild voor het contract en om half 5 werd ons verzocht snel de koffers te gaan pakken!! Dus zonder pardon naar onze kamers en om 6 uur vertrokken we met al onze spullen (verdeeld over twee auto’s, haha!) richting Villa Ananas, waar we een nachtje mochten blijven slapen. Waarvoor ik die mensen nogmaals erg wil bedanken!

Maar voordat we vertrokken kwam het moment van sleutel inleveren. Enig excuus had ik nog vewacht maar dat was zelfs te veel gevraagd. Ze gaf duidelijk aan dat ze blij was dat we gingen, dat ze nu de rust in haar hoofd weer kon vinden en zo ging ze nog even door. Daarna werd er tegen mij persoonlijk nog een en ander verteld en toen ze ze ‘Dag dames!’ we hebben nog net ‘doei’ gezegd, maar haar uiteraard niet bedankt, dit ging te ver. We zouden ook allebei niet weten waarvoor we haar zouden moeten bedanken, want op zo’n manier ga je niet met je gasten om! We liepen recht vooruit, zonder om te kijken naar buiten door het hek, stapten onze auto in en zo hard als het kon reed ik weg! Ik had geluk dat er een kruising is daar, want anders had het advocatenkantoor aan de overkant van de weg een nieuw muurtje kunnen gaan metselen, haha! Myrna keek me verbaasd aan dus de rest van de weg ben ik netjes verder gereden.

’s Avonds ben ik met Irma en Erik gaan uiteten bij de Gouverneur! Het was erg leuk en gezellig om weer met wat bekenden van thuis op pad te zijn! Ik had hun opgehaald bij het appartement en toen zijn we naar Punda gereden en ’s avonds ook weer thuis afgezet. Leuk om te laten zien dat ik hier al zo goed de weg ken :).

Toen deze geslaagde avond er weer op zat ben ik naar Villa ananas gegaan en daar vrijwel meteen gaan slapen. Door al het gedoe en de warmte (ik was airco gewend) heb ik deze nacht bijna niet geslapen. Maar daardoor wel om half 3 een mailtje gezien van het nieuwe huis dat we het contract ondertekend mee konden nemen en dan per direct konden intrekken, hierna was ik natuurlijk al helemaal klaar wakker! Geweldig nieuws.
Omdat Myrna die nacht ook niet veel had kunnen slapen hadden we besloten te zeggen op stage dat we eerst alles wilde regelen en dat we die dag wel een keer inhalen. Dit was goed zeiden ze.

Maar toen kwam het, we hadden op stage het huurcontract uitgeprint, maar waar moesten we dat tekenen? We hadden namelijk geen huis! Dus op naar de Mc Donalds. Hier zijn we in het Mc Cafe gaan zitten en met een lekkere kop mokkacappuccino en een stuk chocolade taart (kwart over 7 ’s morgens, haha!) hebben we alles doorgelezen en ondertekend.

Om half 4 konden we het huis in, dus de rest van de dag moesten we nog vullen. We zijn gewoon gaan rijden en kwamen uiteindelijk bij een paar winkeltjes uit, daar even geshopt en toen weer verder gereden. Op een gegeven moment was ik zo moe, dat ik zei tegen Myrna dat we ergens even moesten gaan zitten of dat we moesten wisselen. Toen zag Myrna dat we in de buurt waren van Kokomo beach! Daar hebben we dus de dag lekker op het strand door gebracht (bikini’s hadden we niet bij, dus dan maar in het ondergoed), in Curaçao maakt dat allemaal niks uit. :).

Een beetje meer uitgerust gingen we rond half 3 terug. Eerst naar Mc Donalds voor een kipnuggetmenu en daarna naar ons nieuwe huis. We wonen hier in totaal met 8 meisjes verdeeld over drie delen. Dat beloofd gezellig te worden! ’s Avonds mochten we meteen mee gaan uiteten, dus dat was erg aardig!

Verder zijn we nu al aardig gewend aan het nieuwe huis. En we hebben het gedeelte bij het oude huis ook al bijna afgesloten. Jammer dat het zo moest, maar het is beter zo, veel beter! Nu kunnen we weer écht genietend door het leven!